Nieuwe indrukken

Hallo allemaal!

Tante Téa, heel erg bedankt voor het ophangen van de brieven in de kerk!(we hadden hem gisteren willen versturen, maar konden geen verbinding krijgen)

Als eerste even een praktische tip; als je de nieuwsbrief elke keer wil ontvangen kan je linksonder (ter hoogte van de foto's) ook je email adres invullen, dan krijg je hem toegestuurd als we iets nieuws op de site hebben gezet.

We horen dat het in Nederland heel de tijd erg koud is. Het is hier ook wat kouder geworden gisteren en vandaag, eindelijk is de regen gevallen waar hier ernstig naar verlangd werd en daardoor voelt de lucht wat tropischer aan door de hoge luchtvochtigheid.
Op de achtergrond hoor ik het gejuich van de bevolking omdat er een wedstrijd baseball word gespeeld, het is de nationale sport hier en ze zijn de laatste rondes voor de finale aan het spelen. Auto’s met vlaggen en graffiti voor de “Leones” de thuisclub van Caracas. Het thuisleven ligt hier echt op straat, je hoort veel van de omgeving en de buren en hun muziek.


De gevangenis:
Zondag zijn Paul en Johan naar 1 van de 4 grootste gevangenissen geweest om een bekende van Paul te bezoeken. ’s Ochtends om half 8 weg en uiteindelijk om half 12 binnen.
Eerst wachten en braden in de rij 2 uur lang, we hadden nummer 108 en 109. Je werd twee aan twee binnen geroepen en gefouilleerd. Van detectiepoortjes nog nooit iets gehoord lijkt het wel :S alle kleren uit en dan ook echt alles.. een poep beweging maken en aankleden maar.
Toen we de spullen hadden aangeven en na laten kijken die we hadden meegenomen voor de Hollandse gevangene mochten we de gevangenis in, geen gewone ontmoetingsruimte maar rechtstreeks de gevangenis in met alle gevangenen om je heen, was best wel spannend. “We komen voor Stefan. Er word gewezen waar we heen moeten en voor een gangdeur staat een gevangene met een pistool die ons wel even zal vertellen waar de jongen is.
Ik kijk mijn ogen uit, de gevangen met pistolen?! Naderhand verteld Stefan ons dat er verschillende “bazen” zijn die huur vragen, deze bazen hebben allemaal een eigen afdeling, maar ze proberen natuurlijk de afdeling van de concurrent erbij te krijgen zodat ze meer huur vangen, het gevolg is regelmatig schietpartijen.
Gelukkig viel het allemaal mee en liepen we een goed 2 uur later richting de auto.
Een hele ervaring; ik kwam er achter dat dit de eerste keer was dat ik een gevangene bezocht… eigenlijk best beschamend voor een christen. Als je op je zondag middag is niets te doen hebt is het echt aan te raden, als je echt voor de persoon gaat (en niet voor de score) waarderen ze het!

School:
Deze week hebben we allebei een vol rooster gedraaid, echt wel pittig. We krijgen wel respect voor al die leraren in NL die dat werk doen, het kan soms echt zwaar zijn. Net als in NL zijn de kinderen hier ook wel eens in een keetbui en als je dan geen Spaans spreekt pfff… heavy zeg maar.

Op donderdag zijn we met onze kinderen en een groepje schoolkinderen meegelopen naar hun huis. Het was ruim een uur lopen, echt petje af voor de kinderen dat ze hier vrijwillig komen!
Het was echt bijzonder het leek of dat we zo een andere wereld binnen wandelden. Een dorpje met huisjes van klei in een prachtig dal. Het was jammer om te zien dat er dan overal weer afval ligt. Maar toch was het echt mooi om te zien hoe ze daar leven, koken op een houtvuur en de mensen leven echt dicht met de natuur. Uiteraard niet zo luxe allemaal.

Vragen:
Hier wat antwoorden op jullie vragen:
Koken is hier echt koken, in plaats van je kant en klare gesneden groenten koken moet je hier echt alles helemaal voorbereiden. We koken wel op gas hoor…
Het eten is lekker, sommige dingen moet je uiteraard aan wennen maar over het algemeen hebben we echt niet te klagen. Je hebt hier een soort broodje, een arepa, wat erg lijkt op de turkse pita’s maar is van maïsmeel, wat je heerlijk kunt vullen met van alles.

We leren langzamerhand wat meer Spaans. Iedereen behalve Paul en Adriana spreekt Spaans (is de taal van Venezuela). Met het lesgeven soms heel lastig maar handen en voeten werken goed.

De leraren hier komen allemaal uit het dorp. Paul en Adriana en wij zijn de enige buitenlanders hier.


Onze kinderen:
(Jefta -27 mei 2008 en Enya -27 mei 2009);
Enya gaat nu overal aan staan. Aan het bed, stoel, bank etc. keukenkastjes leeghalen, heel leuk!

Jefta word nogal bijdehand, vandaag in de auto (je hebt hier geen autostoel) viel die om en zei hij: “Papa, niet lachen.”

Groetjes van ons!